Özveri…

Günün ilk ışıkları… Alarm çalar, yapılacak işler gözünü açtığın ilk anda hücum eder aklına. Bir koşturmacadır başlar. Koşturmacanı saatinle paylaşırsın; her anı planlı olan, nasıl geçtiğini anlamayacağın ancak bir o kadar da verimli olması gereken koskoca bir gün seni bekler…

Okula daha ilk adımı attığında o yoğun tempo öylesine sarıp sarmalar ki her dakikası değerli olan günün nasıl geçer anlaşılmaz… Öyle ya seni bekleyen bir iş değildir, seni koskoca bir sınıf bekler… Enerjisi duvarların arasına sığmayan; her birinin aklı, hayali, yüreği dünyalar kadar geniş bir sınıf… Bu yüzdendir ki her dakikan mühimdir ve adımını attığın anda kendi hayatına dair ne varsa kapının dışında kalır. O anda anne, baba, evlat, sevgili, eş olmaktan daha öte sadece öğretmensindir. “Önce can sonra canan” derler ya sınıfta sadece öğrencilerin kalır…

Özgecil…

Bu meslekle hemhal olan, katışıp karışan bilir ki hepimizin ruhu biraz çocuktur… Severiz çocukların dünyasını.  Onlarla konuşmayı, zaman geçirmeyi çoğu yetişkinin sohbetine tercih ederiz.  Onların yanında zaman bir başka akar. Çoğunlukla, mesele sadece kitaptaki bilgileri kazandırmak değildir. Bir vizyon, bir kültür, bir bakış açısı kazansın isteriz ve tüm bunları yapabilmek için işe önce kendimizden başlamamız gerekir. Onların gelişen dünyalarına ayak uydurmak için yenilenmek ve yaşımız kaç olursa olsun hep yeni kalmak temel kuraldır. Bu sebepledir ki bizim için öğrenmek, gelişmek, tecrübe etmek hiç bitmez. Onların yaşantılarını çoğaltmak, şemalarını arttırmak bizim elimizdedir.

Günün sonunda “Bugün yeni bir kelime öğrendiyse tüm dünyayı kucaklar!” diye geçer içinden, yani az çoktur aslında bu uzun yolculukta. Geriye üstüne düşeni yapmanın tatlı yorgunluğu kalır ki bu da yine paha biçilmez bir duygudur. Aslolan bu süreçte yorgunluk değil motivasyonunu kaybetmemektir.

Tüm mesleklerde olduğu gibi öğretmenlikte de motivasyonun kaybedilmesine sebep olan unsurların başında anlaşılamamak ve bu sebeple yapılan işin değersizleştirilmesi gelir. Eğitim süreci oldukça geniş bir yelpaze ve paydaşı çok olan uzun bir süreçtir. Bu kadar çok seslilik arasında paydaşlar arasında karşılıklı güven duygusu gelişmezse ve bu çok seslilik eğitimin, öğrenmenin faydasına evrilmezse bu noktada öğretmen motivasyonunu kaybetmeye başlar…

Diğerkâm…

Eğitim, karşılığı zaman içinde alınan bir süreçtir. Hani çok kullanılan bir fidan metaforu vardır eğitim için. Bir fidan diktiğinizde gölgesinde dinlenmek, meyvesini yemek için yıllarca beklemeniz, sabırla büyütmeniz, emek vermeniz gerekir. Eğitim de tam olarak böyledir. Sonuçlarını görmek; zamana, uzmanlığa, çabaya, bolca emeğe bağlıdır. Burada altı çizilen en önemli kelime uzmanlıktır. Eğitim bir uzmanlık işidir. Söz gelimi hayatınızın bir diliminde eğitim hayatınızı herhangi bir uzmanlık dalında tamamlamak eğitimde söz hakkınız olduğunu düşünmek uygulamaları yorumlamak, sonuçlar çıkarmak ve hatta sürece müdahil olmak için yeterli olmayabilir. Eğitim alanında uzman olmayan insanların eğitim uygulamalarına müdahalede bulunması, dahası uygulamaları kişiselleştirmesi, tek bir açıdan yorumlaması ve böylesine geniş bir süreci sığ bir bakış açısıyla yorumlaması bu sürecin öznesi öğretmenleri yıpratmaktan başka bir işe yaramaz.

Süreçte öğretmen yıpranırsa verim düşmeye başlar. Oysa böylesine yoğun bir tempoda öğretmenin ihtiyacı olan en önemli şey yürekten bir teşekkürden başkası değildir. Yol uzun, söz çok, çocuklarımız yetenekli, gelecekten beklentimiz yüksek… Öğretmenlik tanımı çok zor, tüm emeklerinin karşılığı bir çocuğun gülüşünde saklı, meşakkatli bir yol… Bu yola aklını, sevgisini, emeğini koymuş tüm meslektaşlarımın günü kutlu olsun…