O hafta annesinin ziyaretine gelen Zeynep elinde bir buket çiçekle odaya girdiğinde yanında ki hemşirenin de işi bitip dışarı çıkıyordu. Camın önünde oturan Güner Hanım camdan dışarı bakarken kızı Zeynep’in geldiğinin farkına varmadan dalgın gözlerle dışarıyı izliyordu. Günden güne her şeyi daha da çok unutmaya başlayan Güner Hanım Zeynep’i de daha az hatırlar olmuştu. Gözyaşlarına hâkim olmaya çalışarak içeri girip annesinin yanağına bir buse kondurduktan sonra o çok sevdiği sarı gülleri önüne koydu. Güner Hanım gülleri alıp gözlerini kapayarak kokladı ve masanın üzerine koydu. “ Zeynep Kızım” dedi. Tanımıştı bu sefer kızını. Acı bir gülümseme belirdi dudaklarında Zeynep’in. Biliyordu ki bir dakika sonrası yoktu.

21 Eylül Dünya Alzheimer gününü geride baktığımız şu günlerde henüz çaresinin bulunamadığı bu hastalıkla mücadele eden annem ve bir hasta yakını olarak bu hastalığın farkındalığını artırmak gerektiğini düşünüyorum.

Dünya nüfusu ve paralelinde Türkiye nüfusu hızla yaşlanmaktadır. Yaşlı nüfusun artışının en önemli nedeni, kısa aralıklar ile yaşanan savaşlar ve bu savaşlar  sırasındaki kayıplardır. Diğer taraftan  çok sık görülen bazı  hastalıklara (kardiyovasküler hastalıklar, kanser vs) karşı geliştirilen korumaların toplumda sağladığı başarıdır.  İkinci  Dünya Savaşı sonrasında, 1950’li yıllarda Amerika ve Avrupa’da doğurganlık hızında bir artış gözlenmiş olup, buna  «bebek patlaması» (baby boom) adı verilmiştir. Öncekilerden çok daha kalabalık olan bu kuşak, büyüyüp yetişkin olunca daha az sayıda çocuk yapmış olup,   nüfus 2000’lerden itibaren daha önce hiç görülmemiş ölçüde yaşlanmaya başlamıştır. Şu anda, dünya genelinde 40 milyona yakın Alzheimer hastası olduğunu bilinirken, 2050 yılında bu sayının 115,4 milyona ulaşacağı tahmin edilmektedir. En  yüksek  artış  orta  ve  düşük  gelirli  ülkelerde görülmektedir. Türkiye'de ise şu anda  600 bin ile 1 milyon arası hasta bulunduğuna ait bir tahmin yürütülürken, 2050 yılında dünyada 4. en fazla Alzheimer hastasına sahip ülke olacağı düşünülmektedir.  

Hal böyle iken sinsi ve ağar ilerleyen bu hastalık yıkımı yılları almakta, hastalık teşhisinden takriben iyi bakımı olduğu düşünülecek olursa 10 yıl sonra hasta yatağa bağımlı bir hale gelebilmektedir. Her türlü ihtiyacını sizin karşılayacağınız kocaman bir çocuk hasta ile karşı karşıyasınızdır. Hastanın en çok yardıma ve birine muhtaç hale geldiği bu son zamanlarında hastalığın tüm meşakkatli tarafını da yine bu hasta yakınları yüklenmektedir maalesef ki.

Sağlık sistemindeki yetersizlikler bu türlü hastaların ve en çokta onlara bakan hasta yakınlarının mağduriyetine yol acar yine maalesef ki. Onlar özel hastadırlar. Bir çocuktan çok daha zordur bakımları. Konuşamaz, yürüyemez ve hatta yemek yiyemez hale gelirler bu süreçte. Bu dönemde bu hastaların bakımları çok daha özel ve itinalı olması gerekirken, ne yazık ki bu son evrede profesyonel olarak bakılacakları bakım evleri sosyal devlet olarak yeterli sayıda olmadığından çoğu zaman ya bazı şeyleri deneme yanılma yolu ile öğrenen hasta yakınları veya çoğu zaman da profesyonel eğitim almamış yabancı uyruklu hasta bakıcıların eline kalmış durumdadır. Bu alanda yetişmiş eğitimli yardımcı personel kadrosu ve yine maalesef ki en büyük eksikliğimizdir. Devlet eli ile eğitim alıp yetişmiş ve devlet kontrolünde bu alanda hastalara destek verecek, hasta tercihine göre tam gün veya gündüzlü yardımcı kadro ile oluşturulmuş bir sistemle ve daha fazla bakım merkezi ile destek gerekmektedir. Onlar bizim değerlimiz. Annelerimiz, babalarımız daha fazla değer ve önemi hak ediyorlar.

Unutmamak ve unutulmamak dileği ile sevgiyle kalın.