İnsanoğlu, zamanla yarıştığını sanarak, yaşar. Oysa zamanla yarışılmaz, onunla yaşanır. İnsan yaşarken de, yaşamın kıymetini unutur. Her gün doğan güneşin, alınan nefesin, sevilenlerle geçirilen zamanın ne denli kıymetli olduğunu, insan ancak onu kaybettiğinde anlar. Ölüm ise çoğu zaman bir son gibi görülür; fakat hakikatte, yepyeni bir başlangıcın kapısıdır. Peki, ya bizlere ölmeden önce, ölümümüzden sonraki hayat gösterilseydi? Cennetiyle, cehennemiyle, hesap günüyle, pişmanlıklarla ya da ödüllerle... Ya da öldükten sonra, yaşarken neleri ihmal ettiğimizi, hangi fırsatları kaçırdığımızı, yaşarken söylediklerimizi, sevdiklerimize karşı davranışlarımızı, boşa harcadığımız zamanları görebilseydik… Dünya nasıl bir yer olurdu acaba? Muhtemelen daha çok şükreden, daha az şikâyet eden bir insanlık olurdu. Kalp kırmadan, gönül alarak yaşanırdı. Kimse öfkesini, kibirini yanında götüremeyeceğini anlar, bile bile bu duyguların esiri olmazdı. İnsanlar birbirine merhametle yaklaşır, ayrılıklardan değil, birlikteliklerden kuvvet alınırdı. İşte o zaman belki herkes daha az kırar, daha çok sarılırdı. Birbirine karşı daha anlayışlı, daha merhametli olurdu. Çünkü fark edilirdi ki, söylenilen her söz, atılan her adım, bakılan her göz, yarına bir iz bırakır. Bir tebessümün ne büyük bir sadaka, bir kalbi incitmenin ne büyük bir vebal olduğu görülürdü. Eğer ölümden sonraki alem gözlerimizin önüne serilseydi, dünya çok daha vicdanlı, çok daha huzurlu, çok daha adil bir yer olurdu. Belki cennet, daha bu dünyadayken başlardı. Dünya malına bu kadar düşkün olunmaz, daha çok paylaşılırdı. Biriktirmek yerine, infak etmek tercih edilirdi. Kalpler süslemeye, ruhlar arındırılmaya çalışılırdı. Çünkü bedenin toprağa, ruhun ise hesaba gideceği bilinirdi. Belki o zaman yapılan secdeler daha içten olurdu, dualar ise daha samimi... Kırılan kalpler için daha çok gözyaşı dökülür, her veda son görüş gibi yaşanırdı. Ölümden sonraki hayatı görebilmek, dünya hayatının sadece bir imtihan olduğunu idrak ettirirdi. Gösterişin, maddiyatın, hırsın ne kadar boş ve geçici olduğu anlaşılırdı. Çünkü hakikat, toprağın altındadır; o zaman hakikate göre yaşanırdı hayat. Öldükten sonra ise, geriye dönüp hayata bakma şansı verilseydi… Ahh, ne çok “keşke” olurdu dudaklarda: 

“Keşke anneme daha çok sarılsaydım…” 

“Keşke beş vakit namazı aksatmasaydım…” 

“Keşke kalp kırmak yerine gönül alsaydım…” 

“Keşke her şeyin bir gün biteceğini bile bile bu kadar hırslanmasaydım…” Ama işte hayatın hakikati burada gizli: Bizlere ne ileri sarma, ne de geri alma şansı veriliyor. Sadece “şimdi” var elimizde. Şimdi iyi olmak, şimdi affetmek, şimdi secdeye varmak, şimdi hakikati aramak… Keşke dememek için, şimdiden görebilse o perdeyi insan... Ama belki de bu perdeyi aralamak için tek ihtiyacımız olan şey; farkındalık, tefekkür ve biraz daha kalbi bir yaşamdır. Unutmayalım ki, hayat insanlara bir kez verildi. Onu nasıl yaşayacağı ise tamamen kendi elinde. Ölmeden önce, ölecek gibi yaşanırsa, öldükten sonra da huzurla seyredecek bir hayat olur…Selam ve dua ile…