Varoluşumuzdan beri, dünyamızı hayvanlarla birlikte paylaşıyoruz. Onların, yaşam haklarına yasalar eliyle uzanan bu gaspı kabul etmiyorum.

Sadece bu yasa yoluyla değil, ormanları rant uğruna talan ederken, şehirleşebilmek için canlılara doğada yer bırakmazken kimse kendine ceza kesmiyordu.

Devlet eliyle, sadece şuanı düşünerek atılan bu adımların, gelecekte nasıl bir toplum yaratacağı belirsizliğini koruyor.

Ülkede yaşanan birçok olay ya da yasal düzenleme, çocukların duygu düşünce yapısını da etkiliyor. Bu çocukları, gençleri, bizler yetiştirip, sonra da yeni nesili hiç anlamıyoruz diyoruz.

Z kuşağını henüz kendimizin bile nereye varacağını bilmediğimiz yasaları anlamlandırmaya çalışırken bulacağız. Sevgisiz toplumun adımları ekiliyor, görebiliyorum.

Türk insanı anlatılırken, ne kadar sevgili saygılı, sevecen, misafirperver oldukları söylenirdi, şimdi Avrupa ve Amerika sokaklarında hayvan fotoğraflarıyla, artık durun diye pankartlar açılıyor.

Ülkemizde birçok Sanatçı kampanyalarla yasanın çıkmaması yönünde fikir beyan ediyor, bilinçlenme adına şarkılar yazılıyor.

Birilerinin ne dediği ne düşündüğü çok mu önemli diyorsunuz. Peki önemli olmasın, vicdanınız bu yasayı nasıl kaldıracak bir de onu düşünün. İğneyi kendine çuvaldızı başkasına batır diyen Atalarımızın bir bildiği olmalı değil mi?

Eğitimin ilk tohumu olarak bile sevgiyi aşılamaya çalışırken, şimdi yasalarla yapılmaya çalışılan bu düzen maalesef ki kabul edilemez. Bu durumu küçük çocuklarımıza nasıl anlatacağımızı düşündüm de işin içinden çıkamadım.

Yol yakınken, başka çıkış yolları aranmasını diliyorum.

Bu dünya hepimize yetecek kadar büyük...

Neyir Erkan Şişman