YAŞAR ÇÖKMEZ’İN HAYATI BİN ÖMRE BEDEL…

Göksu Meydanındaki bir manav dükkanının köşesinde; her gün öğleden sonraları kendi yetiştirdiklerini seyyar arabasında satan, yaşayan bir tarihten söz ediyorum…
Yaşar Çökmez’den… Dünya tatlısı … Samimi, sıcak ve ton ton. Kıpkırmızı yanakları var…
Bu ay ki söyleşime, bizlere bir belge olur nedeniyle Yaşar Çömez’i konuk ettim. Filmlerime hayran. Yaptığım bütün çalışmalarımı bir bir ezberlemiş…
“- Biz senin filmlerinle büyüdük abi.” diyor, cümlelerinin her tekrarında…

SOHBET BAŞLIYOR…



Salı Pazarı yokuşunun alt köşesindeki eski kıraathanede buluşuyoruz… Çaylarımız demli… Önündeki gazetesini fırsat buldukça göz atıyor…
“ – Ben her sabah bir gazete okurum, haberlerin bir tekini atlamam” diyor… Kısa bir sessizlik, devam ediyor sonra:
“- Bu ara gözlerim ağrıyor… Hastanaeye gidip bir gözlük almak istiyorum…”
Oysa onun istediği gözlüğü, ben takmak istiyorum gözlerine… Sihirli bir gözlük takmak istiyorum O’na… O’nu geçmiş yıllara götürüp, bana geçmişteki anılarını ve Göksu’yu anlatması için…
Geçmişe yolculuk yapmasını istiyorum… Sinema ve sanat aşkına neler yaşamış neler… Bende inadına, sinemanın sihrini kullanıp büyülüyorum onu… Ve O bana kendisini, tane tane anlatmaya başlıyor.
“- Adım Yaşar Çökmez… Yaşım yetmiş altı… Yedi yaşımdan beri her şeyi hatırlıyorum… Dedem ben çocukken öldü, ilkokula gidiyordum… Defterdar Mehmet Bey Okuluna… Babam bahçevandı… Bütün buraları zerzevat bahçeleriydi o yıllar… İlkokulu bitirdim ve babamla beraber, askere gidene kadar bahçevalık yaptım… Süt de sağardım o yıllar, ineklerimiz vardı… Beşiktaş’a gider, toptan süt satardım…”
“- Bu yaşamına rağmen, sinemayı ve tiyatroyu çok sevdiğini biliyorum… Bu aşkını anlatır mısın ?”
“- Önce tiyatro seyrettim ben… Şevki Şakrak’a yetiştim… Dümbüllü’yü de gördüm… Mim Baki Tiyatrosu vardı. Ege Tiyatrosu… Buralara gelir, ‘Cellatın Baltası Altında’ Piyesini oynarlardı… Ağlamayan kalmazdı, onlar oynarlarken…”
“- Tiyatro neredeydi?”
“- Küçüksu’da”
“- Sahnesi var mıydı?”
“- İskemleleri yan yana getirip sahne yaparlardı…”
Kısa bir sessizlik girdi araya… Sonra devam etti, geçmiş yıllarda ki anıları tarayarak :
“- Bir de geçmiş yılların en önemli oyuncularından biri olan Nevin Aypar’ı hatırlıyorum… Beykozluydu… Çamlıca Kız Lisesi’nde okudu… “ Bir Dağ Masalı”, “Toros Canavarı”, “Hürriyet Apartmanı”, Filmlerini hatırlıyorum.”
“- O yıllarda sinema veya tiyatrolar kaç paraydı?”
“- Beş kuruş falandı… Hiç unutmam yirmi paraya düdüklü şeker alır; akşamlara kadar hem öttürürür, hem de yalardım…”
“- Başka neler hatırlıyorsun o yıllardan?..”
“-Bir de Göksu’daki Ayazma’yı unutamam. Defile yapar gibi şık giysilerle gelen Rumlar panayır yaparlardı… Destiler satılırdı; laternalar çalınır, oyunlar oynanırdı… Kazanlarda mısır kaynardı… Sütlü mısır…”
“- Rumlar olunca , kesin meyhaneler de vardır o yıllar…”
“- Olmaz olur mu?.. Köprünün başında üç tane meyhane vardı… Mübadelede Rumlar tarafından yakıldı ve bütün Rumlar Yunanistan’a gitti… Laternacı Koço’yuda unutamam; her yaz bir ay Küçüksu’ya gelir, laterna çalardı…”
“- Az önce sinemalardan söz ettik, sevdiğin oyuncuları sayabilir misin?”
“- Eşref Kolçak’ı çok severim, ciddi filmi çevirir… Sadri Alışık, Salih Tozan…. Bunlar unutulmaz artistlerdi… Ahmet Tarık Tekçe ve Kadir Savun’da kötü rollere çıkarlardı…”
“- Şimdiki oyuncular?..”
“- O eski oyuncular yok… Şimdikiler şamata… Benim için tek şarkıcı vardır, O da Müzeyyen Senar… Hamiyet Yüceses, Suzan Yakar, Safiye Ayla…”
“- Madem ki her gün gazete okuyorsun, yenileri de tanıman lazım…”
“- Yenilerden Perihan Savaş ve Hülya Avşar’ı tanıyorum… Bir de ‘ Cennet Mahallaesinde ki Çağla Şikel’i… Bir de Perran Kutman… Önce Müjdat Gezen’le beraberdi; sonra O’nu bıraktı, Şevket Altuğ ile çalıştı…”

Hepsini en ufak bir hatırlama şüphesi yaşamadan ezbere tanıyordu… Bir akrabası, bir yakını gibi…

SİNEMAYA DOYAMIYOR…



Söyleşiye son vermek için, not kağıtlarını toplamaya başladım… Ama, Yaşar kardeşimin sinema tutkusu ve anıları bitmiyordu…

“- Bir de Arap Bacı vardı filmlerde” dedi…
“-Evet… Dursune Şirin…”
“- Haah evet, Dursune Şirin… Bir Arap daha vardı…”
“- Tevfik Gelenbe…”
“-Hııh, Tevfik Gelenbe… O da öldü… Sonra “Yanık Kaval” filmi vardı. O filmde Talat Artemel ile oynayan O yılların en güzel kadınlarından biri Adalet Pe vardı… Bizim Fuat Paşanın geliniydi… Hisar Postanesinin yanında otururlardı.. Bir de kızı vardı. Adalet Pe kızını alıp, Almanya’ya gitti sonra…”
“- Peki sen bütün bunları nereden biliyorsun?...”
“- Nasıl bilmem… Babaannem Fuat Paşa’nın dört kızına sütanneliği yaptı… Süt annesiydi onların… Kızları Mihri Hanım, Handan Hanım ve Neveser Hanım… ( Kısa bir susuş…) Dördüncü kızlarının adını hatırlamıyorum…”



Gözleri doldu Yaşar Çökmez’in… Soyadı Çökmez’di ama, anıları çökertmişti O’nu… Yanaklarından sıra sıra yaşlar süzülüyordu…

“- Nerede o günler… Sabaha kadar yapılan eğlenceler… Sazlar, sözler, türküler… İnsanlar mesuttu o zamanlar… O insanlar da yok artık... Bu köyü kuranların hepsi, Bulgaristan’dan kaçıp gelen muhacirlerdi… Karlıova’dan… Dedem de onsekiz yaşında buraya gelmiş…”

Yine sustu ve sohbetimizi ilginç bir cümle ile noktaladı…
“- Yaz Ülkü Abi yaz… Benim hayatım filim olur Valla” dedi…

Film olur mu bilmem ama, bu söyleşiler günün birinde ilginç anlatımlarıyla, bir kitap olarak çıkabilir karşınıza…
Belki de Yaşar Çökmez’in söylediği gibi bir film…
Hiç belli olmaz…