6 Şubat sabah 04.17’de karanlık bir sabaha uyandık. Kimiz için ise bir daha o güneş hiç doğmadı. Milletçe YANDIK, BİTTİK, KÜL OLDUK. YIKILDIK. Gözlerimizde yaş kurudu, yüreklerimiz yara oldu gördüklerimiz karşısında. Kelimeler, sözler bu acıyı anlatmakta kifayetsiz kaldı. İnşallah bu sefer son olur. Binlerce yıkım, ölüm. İnşallah bu seferhatalarımızın, eksiklerimizin farkına varır ve gerekli önlemleri almak için gerekleri yerine getiririz. Ve İnşallah bu sefer bunun için daha çok daha çok çaba ve itina gösteririz. Daha ne kadar can ve insan kaybetmek gerek bu dersleri almak için bilemiyorum. İnşallah bu sefer paranın insanı her zaman kurtarmaya yetmediğini anlarız. O çalınan, eksik malzemelerle yapılan binalarda yaşayanla; o binayı yapan, izin veren yapıyla aynı toprak altına gideceğimizi anlarız. İnşallah bu sefer acının, milliyeti, inancı, mezhebi olmadığını anlarız. İnşallah bu sefer ayrıştırmadan birleştirmenin ne kadar önemli olduğunu anlar, kaybettiğimiz o binlerce canı bir daha kaybetmeden bir olmayı inşallah bu sefer öğreniriz. Doğanın öfkesinin önüne geçemeyeceğimizi, onunla uyum için de yaşamamız gerektiğini inşallah bu sefer öğreniriz. Tekmelediğimiz, dövdüğümüz, öldüğümüz hayvan dostların bizi nasıl kurtardığını görür, utanır ve inşallah bu sefer artık onları çok sevmeyi ve korumayı biz insanoğlu öğreniriz. İnşallah bu sefer yarına çıkacağımızın senedi olmadığını anlarız. İnşallah bu sefer yaşadıklarımızı ve bunu bize yaşatanları unutmayız.  Ve ne yapmamız gerektiğini şapkamızı önümüze alıp, gerekli değerlendirmeleri yapabilmeyi inşallah bu sefer başarırız. Ve inşallah bu sefer son olur. Tüm Milletimizin başı sağ olsun. Ölenlere Allah’tan rahmet, yaralılara acil şifalar diliyorum. Hiç kimse sevdikleri ile sınanmasın.