Yaratandan korkmayan, sakınmayan insanoğlunun, Covid- 19’dan ders almasını beklemek, ne saflık!!

Bir zamanlar kapısı bacası açık evlerimiz, elindeki fileyi alıp evine taşıyan gençliğimiz, otobüste minibüs ve dolmuşta, yaşlısına, kadınına, karnı burnunda bebek bekleyen anne adaylarına kalkıp yer veren gençlerimiz.

Okullarda öğretmenlerine saygıda kusur etmeyen, onları gördüğü anda kendine çeki düzen verip ceketini ilikleyen, öğretmeni sınıfa girerken ayağa sevgiyle kalkan, ders boyunca sessizliğini bozmayan öğrencilerimiz vardı bizim.

Pazarda çarşıda manavda terazide hakkaniyeti, sattığı üründe kaliteyi insanlara sunan esnaflarımız. O esnaf ki, her anlamda birbirine yardımcı olan, birbirlerinin eksiklerini kapatan yardımlaşırlardı.

Köyden kente erken kendisinden sonra gelen hemşehrisinin derdiyle dertlenen, onun şehirde tutunması için her desteği veren, iş arayan, aş desteği veren insanlarımız. Kendisi kirada otururken onun ev sahibi olmasını, çocuklarının en yakın okula yerleşmesini düşünen Eğitim aşığı insanlarımız vardı...

Mahalleler vardı…

Akşamları köşe başlarında günlük hayatlarını paylaşan, hafta sonu gezme programlarını yapan delikanlılar. Her mahallenin bir futbol takımı vardı. Amatörlerden daha amatör. Hatta onlara destek veren, önderlik yapan ağabeyleri, tekaüt takımı ve tabi ki çocuk yaştaki gençleri… Bir mahalleden üç takımlık büyük bir spor grubu. Ve başka mahalle, semt takımları ile oynanan müsabakalar, saha içinde kıran kırana, ama müsabaka bittiğinde dostça tokalaşma ve sarılmalar. Hatta deplasman takımlarını kahvelerinde çay ikramı ile uğurlamalar.

O vakitler mahalle kahveleri, en önemli toplanma yerlerinin başında gelirdi.

Komşusu aç ise aç yatanlar, hasta ise hasta olan iyi oluncaya kadar ziyaretini ve moral desteğini esirgemeyen insanlarımız…

Ve Bayramlar vardı, Resmi ve Dini…

Resmi bayram kutlamaları büyük bir coşku, millî ruh ve duygular, saygı ve minnet hisleri ile dolardı. Katılım için işler bırakılır, yollar değiştirilirdi. Ellerde bayraklar dillerde Marşlar… Tören biter coşku bitmezdi. Uzak semtler Vatan caddesindeki büyük tören için yollara dökülür, okullar en iyisini icra için birbiri ile yarışırlardı.

Bayramlar denince, Dini Bayramların yeri çok başkaydı çookk…

Bir hafta önceden heyecanı başlardı. Semlerde bulunan boş arazilere kurulan atlıkarınca, dönme dolap, çarpışan araba gibi mini Lunaparklar her çocuğun dört gözle beklediği eğlencelerden biriydi. Büyüklerin küçüklere mendil, çorap, şeker ikramı her çocuğun tatlı rüyasıydı. Alınan kıyafet veya ayakkabı ile günlerce yatan onu sevip okşayan çocuklardık…

Tutulan oruçlar, anne baba ile gidilen Teravih namazları, gece kurulan saatin zili ile kalkmak yerine, komşusunun camına veya kapısına tıklamasıyla kalkılan Sahur… o mistik hava o eski insanlarımız ahhhh…

Kurban bayramının tadı da Sabah namazı ile başlardı. Sabah evin erkekleri abdest alıp Bayramlıklarını giyerek evden çıkarlar ve fırından daha yeni çıkmış sıcacık ekmeklerle evin hanımları tarafından kurulmuş Bayram sabah sofrasına bayramlaşarak hep birlikte oturulurdu. Sonra üst baş değişir, kurban kesmeye gidilirdi. Büyük bir huzur ile etler önce ihtiyaç sahiplerine sonrada bir kavurma yapacak kadar eve getirilirdi, onun tadı da bir başka olurdu ve Bayramlaşma heyecanları...

Bitmek tükenmez sandığımız, daha burada dile getirmediğimiz ama birçoğumuzun bildiği daha çoookk güzelliklerimiz ,dostluklarımız çabalarımız vardı...

İnsanlığımız vardı..!!

Aradığımız insanlığımız..!!

Hoşgörülerinize sığınarak…