Görüntün var ama sesin yok İstanbul...

Yıllar önce nüfus sayımı için bürünürdü bu sessizliğe İstanbul. O sessizlikte belirli saatlere kadardı. Ama bu sefer uzun sürdü, daha ne kadar da süreceği belli değil. Bu sessizliği içinde birçok insanı da komple sessizliğe yolcu edecek gibi. Topkapı surları gibi yorgun, Eminönü kadar kalabalık, Esenler gibi ayrılığa alışık İstanbul. Bu sessizliğine hiç alışık değiliz ve hayra alamette görünmüyor.

Görünür görünmez her türlü musibetten Rabbimize sığınmaktan ve Rabbimizin verdiği akıl, iradeyle hareket etmekten başka çare yok.

İstanbul gözünü bizlere çevirmiş bi çare bakıyor. Kendinizi ne kadar korursanız, beni de korumuş olursunuz dercesine sessiz çığlık atıyor. Her tarafı insan sesleri, trafik çilesi ve tüm ihtişamıyla elbet eski günlerine geri dönecektir, fakat o zaman geldiğinde hiçbir şey eskisi gibi olmayacak gibi... En iyisi mi hafif adımlarla geçelim bu dünyadan, birilerinin ve onların yakınlarının üzüntüsüne, çekecekleri acılara sebep olmadan...

Beykozumuzun şahsına münhasır semti Anadoluhisarından selam sevgi hürmetle yayında kal İstanbul…