Söze nereden başlasam bilemiyorum, bir başlasam anlatacak öyle çok şeyim var ki...

Kısa süre önce halk tabiriyle Kayınpederim lakin hiç bir zaman baba demekten geri durmadığım Ayhan Şişman 'i kaybettim. Yazması her ne kadar kolay olsa da bu gerçeği kabullenmesi inanın çok zor. Hala ailece bocalama içindeyiz.

Babam 1.5 senedir milyonda bir görülen bir hastalıkla mücadele etmekteydi. 8 ay önce geçirdiği ameliyat sonrasında hayatımız yeniden düzene girmişti ki hastalık yeniden nüksetti. Babam için katlanması zor günler yeniden başlamıştı.

Çok zor zamanları ailece geçirmiş olmamıza rağmen, annemin babamın özellikle beslenmesiyle yakından ilgilenmesi elinden gelenin her zaman fazlasını yapması bu süreçte babamın kilo kaybetmemesine yaradı.

Fakat hastalık hızla ilerliyordu ve kilo kaybı da ister istemez başlamıştı.

Babam özellikle torunları ve yasam sevgisi sayesinde hayata dört elle sarılmıştı. Çoğu zaman çektiği ağrıları bile biz üzülmeyelim diye bize belli etmiyordu. Hastalığının son anına kadar, yaşadığı tüm zorluklara rağmen asla of demedi. Neden ben hiç demedi. Allaha sığındı, bol bol ondan yardım diledi, şifa istedi. Sonra da hayırlısı dedi.

Babam daha 53 yaşındaydı.

53 yaşında...

Ne kadar erken dediğinizi duyar gibiyim. Takdir böyleymiş. Katlanması zor, yokluğuna alışması daha da zor. Babamın kıymetini daha iyi anlamama, varlığına bir kez daha şükretmemi sağlayan Ayhan Babamın mekânı cennet olsun. Dualarınızda ona da yer açın. O temiz kalbiyle Beykoz’dan tüm güzel renkleriyle geldi ve geçti... Eğer hala sarılabileceğiniz bir babanız varsa siz de kıymetini bilin.

Ayhan Babam bu dünyada hem yetimdi hem öksüzdü. Simdi hem annesine hem babasına kavuştu...

Ruhu şad olsun. Allah mekanın Cennet etsin.