Vermek alt yapısıyla bezenmiş, almayı hiç hesap edemediğimiz bir dönemdeyiz.

Neredeyse her attığımız adımda vergi alan devletimiz, benzin ve motorine bir gece de zam yaparken, mevzu maaş zamları olunca oldukça ihtiyatlı davranıyor.

Amacım, konuyu kalem kalem dökmek değil fakat vatandaşın beli bükülmüş durumda. Çevrenize bir bakın hele ki Beykoz'da işinden gücünden, kazandığından, verdiğinden mutlu bir insan bulmak çok zor.

Mal, mülk sahibi olmayı bırakın, alacağı ekmeği düşünmeye başlayan vatandaş, eskiden ay sonunu getirmeyi beklerdi, şimdilerde gün sonunu getirebilmeyi hedefliyor.

Ben Devlet nasıl yönetilir bilmem, lakin yönetebileceğini düşünenler kapımı çaldığında ve propagandalarını dinlediğimde, hiçte bugünlerden bahsetmiyorlardı.

Tam tersine refah düzeyinin yükseleceğinden, vergilerin azalacağından, tarımın canlanmasına katkıda bulunulacağından, iç kaynakların destekleneceğinden bahsediliyordu. Hatta bunlar ilk etapta aklıma gelenler diyebilirim.                  

Nerede kaldı bu sözler? Siyasi hareketliliğe kurban edildik. Herkes tutamayacağı sözler verdi. Maalesef ki hepsi verdiği sözlerin altında ezildi.

Geldiğimiz nokta çok can sıkıcı ve olaya tuzum kuru diyerek bakmak çok yanlış...

Unutmayın ki, bu gemi hepimizin ve batarsa hep birlikte batarız. Bir an evvel vatandaşın yükünü hafifletmek temel öncelik olmalıdır.

Saygılarımla...