Adam yorgun argın eve geldiğinde 8 yaşındaki çocuğunu kapının önünde beklerken bulur. Çocuk babasına ‘’Baba bir saatte ne kadar para kazanıyorsun ?’’diye sorar.

Zaten yorgun gelen baba, “Bu senin işin değil” diye cevap verir. Bunun üzerine çocuk “Babacım lütfen, bilmek istiyorum” diye üsteler. Baba sinirlenerek 80 lira” diye cevap verir. Bunun üzerine çocuk “Peki bana 30 lira verir misin” diye sorar. Baba iyice sinirlenip, “Benim senin saçma oyuncaklarına ayıracak param yok. Hadi, derhal odana git ve kapını kapat” der.

Bir süre sonra adam dinlenince, çocuğa parayı neden istediğini bile sormadığını düşünür, çocuğunun odasına gider. Yatağında olan çocuğa, “Uyuyor musun” diye sorar. Çocuk “Hayır” diye cevap verir.

 – “Sana az önce sert davrandığım için üzgünüm. Ama yorucu bir gün geçirdim, al bakalım, istediğin 30 lira.” der. Çocuk sevinçle “Teşekkürler babacığım” der ve hemen yastığının altından diğer buruşuk paraları çıkarır. Bunu gören baba tekrar sinirlenerek, “Paran olduğu halde neden benden para istiyorsun? der.

“Param vardı ama yeterince yoktu ” diyen çocuk elinde sıkıca tuttuğu paraları babasına uzatır;

– “İşte şimdi tamam 80 lira, bir saatini alabilir miyim babacım?”

Belki internette dolaşırken, belki bir kitapta bu hikâyeyi okumuş olabilirsiniz. Belki de abartılı bulup çokta dikkate değer bulmamış olabilirsiniz. Liralı kısmı bir tarafa bırakırsak işimize gösterdiğimiz özeni, zamanı, sabrı acaba evdeki çocuklarımıza gösterebiliyor muyuz? Beslenme, barınma veya konforlarını sağlamak adına çalışmanızı sebep göstererek olmazsa olmaz olan sevgimizden, ilgimizden mahrum mu bırakıyoruz?

Moda, marka, teknolojik araçların hızla gelişmesi, ürünlere yönelik seçenek fazlalığı, sosyal medyada paylaşımların çekiciliği sürekli bir tüketim açlığına bizleri sevk etmekte, bu açlığı doyurmaya yönelik saatleri hiçe sayan bir çalışma temposu tüm bedenimizi, ruhumuzu esir almakta. Öncelikle belirtmek gerekir ki nasıl ki midemizi uygun olmayan besinlerle doyurduğumuzu sandığımızda kan şekerinin hızlı yükseliş ve düşüşüne bağlı uzun sürekli tokluk sağlayamadığımız gibi diyabet, obeziteye kapı aralarız yani açlığı bastırma alışkanlığı, sağlığı bozmaya kaynaklık eder.

Günümüzde bizleri esir alan, uygun olmayan tüketim alışkanlıkları ve onları karşılayabilme çabası asıl doyurulması gereken sevgi ve ilgisinin yoksunluğuna ortam hazırlar. Geçen ay ki makalemizde belirttiğim üzere gelecekte çocuklarımızda vuku bulabilecek psikolojik bir problemde’’çocukluğuna dönüldüğünde ‘’ emin olun çocuklukta kullandığı telefonun, ayakkabının, montun markası çokta önemli olmayacaktır.