Abartılı duyguları seviyoruz. “Yağmasa da gürlemek” gibi bir tabir vardır dilimizde, bilirsiniz. İlk bakışta kulağa hoş gibi gelir. Ama biraz düşününce pek de öyle gözükmüyor. Sevgimizi gösterirken (örneğin) senin için ölürüm diyoruz. Bu gürlemektir işte. Senin için çay demlerim, senin için hiç üşenmeden sokaklarda kestaneci arayabilirim, senin için bütün gece uykusuz kalabilirim, seni beş dakika görebilmek için bir saat yol giderim, senin için tatlı yaparım, sana şiir yazarım.

Diyebilsek, gerçekten yağmış oluruz. Değer bilen, zaten o dakika üzerine yağan yağmuru hisseder. Fakat bunlar küçük mutluluklar. Küçük fedakârlıklar, beğenmediğimiz özveriler…

İlla birileri gürlesin, senin için ölürüm, sensiz yaşayamam desin ve yapamayacaklarını sıralasın istiyoruz. Gönül inanmadığına meylediyor. Bırakalım gürlemek gökyüzünün işi olsun, biz yağmura özenelim. Başkalarının bize vereceklerinin yanında, kendimize verdiklerimizi de bakalım. Pencere buğusuna isim yazmak, yolculuklarda camdan bakmak, yıldızları izlemek, çiçek kurutmak, sevdiklerine sarılmak, çay içmek, fırından yeni çıkmış kurabiyeleri koklamak, yağmurda ıslanmak, kuşlara ekmek atmak, pencereyi açıp temiz havayı içine çekmek (hele bir de hastane penceresiyse…), güneşin batışını izlemek, sevdiklerim için dua etmek, ıhlamur demlemek, birine yardım etmek, ormanda yürümek, duşta biraz uzun kalmak, ellerimi kokulu sabunlarla yıkamak, uçan bir kuşu gözden kaybolana kadar izlemek mutlu ediyor beni.

Sende kendi listeni yap. Kalbinde oluşturduğun bu hayali listeye işaretler koy her gün. Göreceksin ki o işaretleri aslında her gün koyuyor, her gün defalarca seni mutlu eden şeyler yapıyormuşsun ama farkında değilmişsin.

Kendi mutluluğunu fark etmemişsin… Benden söylemesi…