İnsan ömründe biriktirdikleriyle yaşar ve hayatına anlam katar bir dost, arkadaş, iyilik, sorumluluk, sevgi yumağı, anılar, size verilmiş değer verdiğiniz bir eşya ve bunun gibi biriktirdiğiniz her şey,

Gençlikte zaman akar gider değerlerin farkına varamadan ama gün gelir anılar bıraktığınız tozlu raflardan tekrar önünüzde ki masa da yerini alır.

İlkokul arkadaşım Leyla okul hayatı boyunca başarılı ve dostluklara arkadaşlıklara önem veren bir kızdı hayallerinin peşinden gitti ve bugün başarılı bir avukat.

Kaleme aldığı bir anısı;

Guguk Kuşunun Hatırlattıkları,

Biz maviyi denizde, yeşili kendimizde sevmişiz. Hatıraları kalbimizde hapsedip, beynimize işlemişiz

Guguk kuşunun hatırlattıkları; Sabah guguk kuşunun ötüşü ile uyandım Sakarya’da,

Şaşırdım ve birden zaman tünelinin derinliklerine doğru çekildiğimi hissettim. Avluya açılan iç içice odalardan, yola bakan, ahşap tavanlı bir odada gözümü guguk kuşunun sesiyle açıyordum.

Guguk  guguk.. Derinden gelen ve İstanbul da duymadığım bu sesle uyanınca Ereğli’de dayımın evinde olduğumu anımsıyor, keyifleniyordum.

Tavanın tahtalarının beyaz boyası sıyrılmış yerlerindeki çatlakları seyredip, unutmamak için gözümle beynime nakşederken aldığım keyfi duyumsadım.

Yakındaki fırından gelen sıcak sıcak ekmek kokusu ve ağ atmaktan dönen balıkçıların telaşlı; sakin ayak sesleri ile mis gibi bir yaz tatili sabahını... Avludaki kahvaltımızı ve denize koşuşumuzu, günde bir kere izinle gidebildiğimiz, öğle yemeği için eve döndüğümüz zaman, avluda mayolarımızla hortum tutarak yıkandığımız ve bir zamanlar atlarının bağlı olduğu, kerpiçten, toprak zeminli bir bölümünde tuvaletin bulunduğu depo gibi de kullanılan müştemilatta giyindiğimizi, parka koştuğumuzu, evin karşısındaki park tarihî taşların sergilendiği, bir bekçinin düdük çalarak bizi devamlı uyardığı yeşillikler içinde kocaman bir yerdi. Duvara çıkar, akasya ağacının yapraklarını toplardık. Yaprağı, ortasından gecen damarını zedelemeden ikiye ayırdığımızda her bir parçasını tükürükleyerek gözümüzün üzerine yapıştırırdık. Yeşil gözlü, yeşil boyalı bakardık denizin mavisine doğru. Özlemişim.

Leyla Soysal anılar için teşekkür ederim.

İçimizde ki çocuğu kaybetmemek özlenen değerleri yaşatmamız  dileğiyle

Dostluklar baki kalsın.

Hayata gülümsemeyi unutmayalım...