Neden böyle bir başlık attığımı merak edenler için yaşanmış bir hikâyeyi sizinle paylaşmak istiyorum. Bu aralar hızla çoğalan çocuk istismarlarını duymak hepimizi derinden yaralıyor. Bu olayları okudukça aklıma eski bir hikâye geliyor.

Anneannem anneme anlatırmış, annem de bize anlatırdı, o zamanlar yeni yetişiyoruz, insanın aklına korku gelmiyor. Anlatılanları da gelip geçici dinliyoruz. Oysa sonraları büyüklerimize hak vermeye başlıyoruz. Ne zaman mı?

Tabii ki ANNE olduğumuzda.

Hikâyemiz anneannemin komşusunun kızının hikâyesi: Aynı mahallede oturan ve birlikte büyüyen iki kız arkadaş varmış. Bu genç kızlardan biri evlendikten sonra yaşamını Beykoz’da sürdürüyor, diğeri İstanbul dışına taşınıyor. Bu arkadaşlar uzun süre birbirlerinden haber alamıyorlar.

Beykoz’da oturanın bir kızı oluyor. Aradan uzun yıllar geçiyor. Artık olgun birer kadın olan eski arkadaşlar birbirlerini hiç unutmuyorlar. İstanbul dışındaki uzun aradan sonra Beykoz’a gelip arkadaşını buluyor, sevinçle kucaklaşıyorlar, sohbeti koyultuyorlar ve görüşmeyi sürdürüyorlar.

İstanbul dışındaki hanım evlendiğini, ama yapamadığı, boşandığını ve yeniden Beykoz’a taşındığını söylüyor. Bizim komşu kızı da içten inanıyor birlikte büyüdüğü eski arkadaşına.

Bir gün eski arkadaş komşu kızına telefon ederek çok hasta olduğunu, dışarı çıkamadığını, kızının ilaç alıp getirirse ve hatta o gece kendisiyle kalırsa çok büyük bir iyilik yapacaklarını söylüyor. Komşu kızımız da eski arkadaşına bu iyiliği yapmakta bir sakınca görmüyor, kızını eski arkadaşının evine gönderiyor.

Akşam teyze bildiği kadın kıza “İşte yatağın hazır, istersen git yat,” diyerek odasını göstermiş. Kız odasına geçmiş, daha uyumadan odanın kapısı açılmış ve bir genç adam içeri girmiş. O an başına gelecekleri anlayan kızcağız ağlayıp yalvarmaya başlamış. Adam: “Şimdi ağlıyorsun, peki o zaman burada işin ne?” demiş. Kız olanları anlatınca adam eklemiş: “Şimdi beni evine götüreceksin, doğruyu söyleyip söylemediğini anlayacağız.”

Birlikte kızın evine gelmişler. Akşamın geç saatinde kapıyı açan komşu kızı, kızını bir adamla karşısında görünce çıldırmış, genç adam olan biteni anlatmış ve anneye nasıl olur da uzun yıllar görüşmediğiniz bir kadına kızınızı bırakırsınız diye serzenişte bulunmuş. Anne minnet duyguları ve gözyaşlarıyla adama:

“İnsan evladıymışsınız, kızımın geleceğini kurtardınız. Dileyin benden ne dilerseniz,” demiş. Genç adam kızı annesine teslim edip oradan ayrılmış.

Sizin de tahmin edeceğiniz gibi eski arkadaş bu işi yapıyormuş. Çocukluğunuz, gençliğiniz ne kadar yakın olarak geçse de araya giren uzun yıllarda arkadaşınızın hangi doğrultuda yol aldığını bilemezsiniz. Eğer iletişiminiz kopmuşsa, nasıl bir hayat sürdüğünden haberiniz yoksa her şeyin gençlik yıllarındaki gibi masum olduğundan emin olamazsınız.

Kuşkusuz ki evlatlarımız hepimiz için çok değerliler. Onların bir kılına zarar gelmesini istemeyiz, izin vermeyiz. Onları gözümüz gibi bakıp büyütürüz.

Gelelim hikâyenin güzel yanına. Bazen masallar gerçekle örtüşüverir, bir mucize oluşur hayatta. O geceki genç adam bir gün komşu kızının kapısını yeniden çalar ve kızını Allah’ın emriyle ister. İki genç evlenirler, mutlu bir hayatları olur.

Tahmin edersiniz ki her hikâye bunun gibi mutlu bitmez. İşte bu yüzden evlatlarımızı gözümüzden bile sakınmalıyız. Ancak sorgulamamız gereken bazı şeyler var. Ne üzücüdür ki her şeyden korkar olduk. Toplum bu hale ne zaman geldi, küçücük çocuklara el uzatacak kadar kötü oldu?

Bu yazını gözden geçirip bana destek olan kütüphane emeklisi can dost Gülçin Özen hanıma teşekkür ederim

Tüm çocukların hak ettiği gibi güzel günler yaşaması dileğiyle…